Νίκος Βαρδάκας, "Στην Μνήμη"

Πάρτι

Κεριά φωτίζουνε το δωμάτιο αυτό που

οι ποιητές ονομάζουνε αύριο. Δυνατά

ακούγεται η μουσική, όσο το πιάνο και τα

βιολιά ζευγαρώνουν στην ψυχή.

Φωνές και τραγούδια, κρασί και λουλούδια

ψέγουν το Είναι μας και μαλώνουν την Πούλια.

Ως το πρωί, μέχρι ο ήλιος να φέξει αυτό το πάρτι

πρέπει να αντέξει.

Να ξεφύγουμε απ’ το σώμα μας, να καούμε στο χρώμα μας.

Το γκρίζο να γίνει μαβί, να αλλάξουμε μορφή που

περιφέρουμε σαν το σκουλήκι που μεταμορφώνεται σε

μεταξοσκώληκα.

Πιείτε, χορέψτε η χαρά είναι σύντομη, μονάχα αγαπήστε

ξημερώνει η ντροπή.

Nέοι

Νέοι που οι μέρες τους περνάνε αδιάφορα και

οι νύχτες σκαρφαλώνουν στα παράθυρα των

αδιεξόδων τους.

Νέοι χωρίς μέλλον, που συγκρούονται με τα θέλω

τους αδειάζοντας από ελπίδα και παραδίδουν τα

κάστρα τους.

Νέοι που αγαπούν την μοναξιά, που λυτρώνονται

με αγχωμένο σεξ και ζητάνε τα χρόνια τους να

γυρίσουν ξανά.

Αλίμονο σε εκείνους που γερνάνε μέρα την μέρα

δίχως να έχουνε γελάσει και πιστέψει σε ένα τρυφερό

νεύμα.

Αλίμονο στα ψέματα που δεν έχουν πατέρα, είναι νόθο

παιδί με μία μητέρα.

Αλίμονο στην πόλη που τσακίζει η  ομορφιά της, ως πόρνη

αυτή με έκανε άντρα.

Νέοι αλίμονο τα λόγια μου έχουν αδειάσει από ζωντάνια και

δύναμη κοντεύω στην έσχατη στάση.

Ιούλιος 1986

Κέφι, ζωντάνια και ανέμελο παιχνίδι. Διακοπές

δίπλα στην θάλασσα, χρώματα στροβιλίζανε

την ζωή μου έντονα.

Σε εκείνο τον όρμο, κάτω απ’ τα βράχια εξουσίαζα

του Ποσειδώνα τα θαύματα. Μήτε γοργόνες μήτε

τέρατα δεν παραβγαίνανε στην αθώα φαντασία μου.

Και εκείνη η αλμύρα που έγλειφε τα χείλια μου, ήταν

γεύση γλυκιά και στην ψυχή χαρακιά.

Όπως όλες οι εικόνες που απόμερα στέκονται στο μυαλό

σε μια γωνιά. Προφητείες απ’ το μέλλον, στο παρόν κινδυνεύουν

όσο οι αναμνήσεις την καρδιά κυριεύουν.

Από τη συλλογή «Στην μνήμη», εκδ. 24 γράμματα, 2017.